ابرها آرزوی من اند

بغض می کنی در حالی که می دونی نباید بغضت لو بره، اون حس خفقانی که واسه سرکوب بغض و مخفی نگه داشتنش داری، می تونه اندازه جابجا کردن یه کوه ازت انرژی بگیره... ازت کم کنه... حالت از رفتار یه آدمی بهم می ابرها آرزوی من اند...

تو چه می دونی وقتی بین نوشتن و ننوشتن گیر می کنی چه حسی داره؟... یه تعلیق ادامه دارِ دیوونه کننده ... فقط خدا حال منو درک می کنه...

خدایا لحظه هام تو رو کم دارن...

نجاتم بده از ویرونه حالی که برای خودم ساختم و دلِ دل کندن ازش رو ندارم...

من بدون تو هیچم خدا... هیچ...

 

ابرها آرزوی من اند...

مثلا بارون بزنه تو کوچه... صدای شر شرش بپیچه تو گوشِت... لای پنجره رو باز کنی و خنکای هوا بره تو جونت... دستتو بالا بگیری و دونه دونه بارونو حس کنی... و دلت... و دلت یک آن پر بکشه تو هوای دو نفره ای که دستای گرمشو تو دستات داشتی... سه نفس عمیق بکشی و زل بزنی به رد پاهایی که حالا با آب بارون پر شدن...

بزن مربوط به باران حرف ... 

ابرها آرزوی من اند...